Kościół parafialny pod wezwaniem Najświętszej Maryi Panny Królowej Polski

Kościół parafialny NMP Królowej Polski wzniesiono jako ewangelicki w 1741 roku. W latach 1804 – 1809 został gruntownie przebudowany na styl klasycystyczny (dostawiono wieżę i portyk), kolejne remonty miały miejsce  w latach 1862-1964 r. Budowlę zaprojektowano na rzucie prostokąta, z zakrystią od wschodu oraz z kruchtami. Główne wejście (od ulicy) przez kruchtę południową akcentuje okazały czterokolumnowy portyk, zwieńczony trójkątnym tympanonem oraz wieża – dołem kwadratowa, górą okrągła, z okrągłą nadbudówką, zwieńczoną latarnią z hełmem. Na obu kondygnacjach są tarasy z metalowymi balustradami. Kościół nakryty jest dachem dwuspadowym. W jego wnętrzu znajdują się dwie drewniane kondygnacje oraz empory (ze zdobionymi płycinami), połączone z chórem muzycznym. Dość bogate klasycystyczne wyposażenie wnętrza pochodzi z początku XIX w., m.in. drewniany ołtarz, ambona i chrzcielnica z 1809 r. oraz figurka Matki Boskiej i olejne obrazy. Kościół wpisany jest do rejestru zabytków pod nr 1731.